• Obserwujmy –  zarówno siebie jak i nasze dzieci. Nie tylko pod kątem infekcji,  ale i tego, jak emocjonalnie radzimy sobie z zastaną rzeczywistością. Zwróćmy uwagę na to :

- Jak zachowuje się nasze dziecko?   

-  Czy dopytuje, czy też unika rozmów?

- Jak my się zachowujemy?

- Czy epidemia, zagrożenie jest stale obecne w naszych rozmowach?

- Czy nieustannie śledzimy wiadomości lub może unikamy tematu?

• Bądźmy gotowi do rozmowy – przygotujmy sobie zestaw  kilku rzetelnych faktów, którymi możemy się podzielić z naszym dzieckiem.  Bądźmy w tych rozmowach spokojni, opanowani i rzeczowi. Jeśli sami                         nie jesteśmy w stanie przeprowadzić takiej rozmowy, to możemy poprosić               o pomoc kogoś z naszego otoczenia.  

• Rozmawiajmy o tym, jak radzić sobie z lękiem – opowiedzmy dzieciom, co my robimy,  kiedy odczuwamy natłok różnych myśli w naszej głowie. A mianowicie  staramy skupić się na innych aktywnościach , które dostarczają nam przyjemności np. może to być spacer, film, książka, muzyka, rozmowa z przyjacielem itp. Zapytajmy swoje dzieci, co im najbardziej  pomaga, czego potrzebują ? Możemy też zastanowić się,                               co możemy wspólnie zrobić, aby zachować dobry nastrój.  Ustalmy, kiedy potrzebujemy samotności, a kiedy towarzystwa innych ludzi.                                 Szczerze rozmawiajmy z dziećmi o tym, że my dorośli  również przeżywamy trudne emocje, ale znamy sposoby, aby sobie z nimi radzić . Pozwólmy dziecku  na płacz, złość  oraz inne trudne emocje.

• Wskazujmy na czasowość pewnych ograniczeń czy rozwiązań – szczególnie dla nastolatków, obecna sytuacja może być bardzo trudna.                       Mogą czuć się, że dorośli  ograniczają ich wolność, ponieważ nie mogą spotykać się z przyjaciółmi, wychodzić na dwór itp. Rozmawiajmy z nimi                  o tym, wyciszajmy negatywne emocje. Pokazujmy czasowość tych rozwiązań i to, czemu one mają służyć.

• Bądźmy odpowiedzialni – ta sytuacja może być dla nas  lekcją empatii, wrażliwości i  odpowiedzialności za wspólnotę: rodzinną, klasową czy sąsiedzką. Nasze zachowania przekładają się bezpośrednio na rozprzestrzenianie wirusa, a więc na życie i zdrowie innych ludzi. Starajmy się być spokojni, nie ulegajmy negatywnym emocjom.  

• Zadbajmy o potrzeby dzieci –nasze dzieci, podobnie jak dorośli, potrzebują rozmowy z bliskimi koleżankami czy kolegami. Zadbajmy                            o możliwość kontaktu z rówieśnikami poprzez wykorzystanie nowoczesnych technologii .
• Uczmy się razem zdrowych nawyków, - bądźmy dla naszych dzieci wzorem do naśladowania. Pokażmy, jak myć ręce, jak zasłaniać usta, jak dbać o wypoczynek, odpowiedni sen i dobry nastrój. Rozmawiajmy z nimi   o tym, co trudne, o zagrożeniach i co możemy z nimi robić.

• Zadbajmy o innych – spróbujmy w tej trudnej sytuacji  zająć się czymś użytecznym.  Może ktoś z naszych znajomych, sąsiadów potrzebuje naszej pomocy ? Poprzez własne zaangażowanie pokazujemy dzieciom właściwą drogę, uczymy empatii, odpowiedzialności za drugiego człowieka.

                                                                                                                    Opracowanie

                                                                                                         Joanna Pawłowicz - psycholog